اثرات دفعات غذادهی بر رشد، بازماندگی و کیفیت آب حوضچه‏های پرورش میگوی سفید هندی (penaeus indicus)

مدیریت غذادهی نقش مهمی را در جنبه‏های اقتصادی و زیست محیطی مزارع پرورش میگو ایفا می‏کند. این امر جنبه‏های اساسی از قبیل زمان، مکان و مقدار غذادهی را دربر می‏گیرد. راهبرد غذایی استفاده شده در پرورش تجاری میگو می‏تواند اثر مهمی بر کیفیت آب استخرهای پرورشی داشته باشد. در این آزمایش اثر 4 راهبرد متفاوت غذادهی (2، 4، 6 و 8 بار غذادهی در روز) بر رشد و بقاء میگوی سفید هندی (penaeus indicus)، شاخص‏های کیفیت آب و نرخ پوست‏اندازی در مدت 56 روز مطالعه و ارزیابی شد. میگوها ( میانگین وزن اولیه 0/02±1/56) با تراکم 20 عدد در متر مربع در داخل هر یک از تانک‏های قرار گرفته در سالن (16 تانک 350 لیتری) ذخیره‏سازی و با غذای پلت شده تجاری تغذیه شدند. وزن نهایی اندازه‏گیری شده در تیمارهای 2 و 4 بار غذادهی در روز نسبت به تیمارهای 6 و 8 بار غذادهی در روز به طور معنی‏داری کمتر بود ( p<0/05). بهترین (کمترین) میانگین fcr از 6 بار غذادهی در روز بدست آمد. میزان بقاء به طور معنی‏داری در بین تیمارها متفاوت بود ( p<0/05). بهترین میزان بقاء در تیمار 6 بار غذادهی بدست آمد. با افزایش دفعات غذادهی به بیش از 2 بار غذادهی در روز نرخ پوست‏اندازی به طور معنی‏داری کاهش یافت (p<05/0). شاخص‏های کیفیت آب ( شوری، اکسیژن محلول و دما) تفاوت معنی‏داری در بین تیمارها نداشتند ( p>0/05). اما، برخی شاخص‏های کیفیت آب (آمونیوم، نیتریت، نیترات، فسفات و ph) تفاوت معنی‏داری را در بین تیمارها نشان دادند ( p<0/05).